BloodY PerioD

وهم سبز

تمام روز را در آئینه گریه میکردم

بهار پنجره ام را به وهم سبز

درختان سپرده بود

تنم به پیلهء تنهائیم نمیگنجید

و بوی تاج کاغذیم

فضای آن قلمرو بی آفتاب را آلوده کرده بود

نمیتوانستم ، دیگر نمیتوانستم

صدای کوچه ، صدای پرنده ها صدای گمشدن توپهای ماهوتی

و های هوی گریزان کودکان

و رقص بادکنک هاکه چون حبابهای کف صابون در انتهای ساقه ای از نخ صعود میکردند

و باد ،

باد که گوئی در عمق گودترین لحظه های تیرهء همخوابگی نفس میزد

حصار قلعهء خاموش اعتماد مرا فشار میدادند

و از شکافهای کهنه ،

دلم را بنام میخواندند

تمام روز نگاه من به چشمهای زندگیم خیره گشته بود

به آن دو چشم مضطرب ترسان که از نگاه ثابت من میگریختند

و چون دروغگویان

به انزوای بی خطر پناه میآورند

کدام قله کدام اوج

؟مگر تمامی این راههای پیچاپیچ

در آن دهان سرد مکنده

به نقطهء تلاقی و پایان نمیرسند ؟

............