نمی دونم.نمی دونم چیو باید باور کنم. نمی دونم.نمی دونم باید جدی بگیرم یا نه.نمی دونم دارم مته به خشخاش می ذارم. یا نه.نمی دونم. دوس داشتم یکی بود. یه خواهر. یه دوست.که بهم می گفت.که دستمو می گرفت.آرومم می کرد. اما نیست.نیست.و من دارم می میرم!!

Tiziano Ferro - Imbranato

Nostalgia....

.
.

همه چی داره رو یه خط صاف خشن گه می گرده.دلم پستی بلندی می خواد.

وسط همه ی این کشمکشا و ریدن های پیاپی و ناامیدی های تخمی و سردرگمی ها گه. ۴روزه گوگوری مگوری بود. با یه ایکیپ کاملا متفاوت رفتم کمپینگ. چادر زدیم. واسه این که برسیم به یه دسشوییه درس درمون باید ۲ کیلومتر راه می رفتیم. ۶ نفری چپیدیم تو یه چادر ۳نفره و همه امواتمون تک به تک! اومدن جلو چشمون.روزی ۱۲ کیلومتر با کیپ گروه سلامت!!! رفتیم دویدم. گوشت نخوردم! با طبعیت دوس شدم. آبجو خوردم! پسته خوردم.از هرگونه تنکنولوجی خبری نبود.از میدل فینگرم استفاده نکردم.پشه ها تا ماتحتمونو نیشیدین!وسط درختا جیش کردم!!!شبا از ترس خرس و مار و خفگی از بی اکسیجنی کپه مرگمو نذاشتم. کثافت خالی شدم. رفتم حموم عمومی دوش گرفتم. پارو زدم. دوچرخه سواری کردم. آدم ندیدم.گریه نکردم.نگران آدمای یاهو و ام اس ان و خونه و بیرون نبودم.مثه تو فیلما لب جاده وایسادم و سوارماشین غریبه ها شدم و رفتم شیر و تخم مرغ خریدم. تو تاریکی شب زیره آسمون. دور آتیش دراز کشیدم و با ستاره هام حال کردم. دس تو دماغم کردم.آی پادمو با خودم نبردم. شنا کردم. آفتاب گرفتم.انرجی گرفتم. و حالام برگشتم خونه و دلم هنوز همونجا رو می خوادو همون جای ساکت دنح و بی هیچ امکاناتی.....
ا